
Γιατί (δεν) πρέπει να ξανα-ταξιδέψω χωρίς τα παιδιά
Πριν ένα μήνα, λίγο πριν τα δίδυμα γίνουν 3 ετών, πήγα μόνη μου 3 μέρες στην Κοπεγχάγη, χωρίς τον άντρα μου και τα αγόρια μας. Και τον Μάιο, ακριβώς ένα μήνα από την τελευταία φορά που θήλασα, στη Σαντορίνη με τον άντρα μου μόνο.
Δεν περνάω κι άσχημα, θα έλεγε κανείς. Για τις περισσότερες, ένα ταξίδι χωρίς τα παιδιά είναι κάτι είτε εξαιρετικά σπάνιο, είτε όνειρο απατηλό. Είτε κάτι που είχαν κάνει όταν είχαν μόνο ένα παιδί και πεθερά νεότερη από ό,τι σήμερα.
Για κάποιες λίγες μαμάδες όμως, αυτή είναι η καθημερινότητα: να αφήνουν τα παιδιά τους σε ορδές φροντιστών και να ταξιδεύουν για δουλειά σε όλο τον κόσμο.
Τι με έμαθαν αυτές οι δύο πρωτιές; Και γιατί (δεν) πρέπει να ξανα-ταξιδέψω χωρίς τα παιδιά μου;
Δείτε επίσης:
Οργανώστε κι εσείς το ταξίδι σας με τα παιδιά εύκολα εδώ
Ακολουθήστε τα ταξίδια μας στο Instagram!
Δεν πρέπει να ξαναταξιδέψω μόνη μου, γιατί:
1. Τους έλειψα και μου έλειψαν
Στην Κοπεγχάγη, χάζευα τα διδυμοκάροτσα και μιλούσα συνέχεια για τα παιδάκια μου. Ονειρευόμουν να έρθουμε, να νοικιάσουμε ποδήλατο με καρότσα για παιδιά και να γυρίσουμε μαζί την πόλη.
Στη Σαντορίνη, περπατούσα και εντόπιζα τα προσβάσιμα σημεία στα σοκάκια των Φηρών και της Οίας. Το μάτι μου πήγαινε στις οικογένειες και στα μωρά σε μάρσιπους.
Και καλά εγώ το ξεπέρασα. Δυο μερούλες έλειψα και κάναμε ένα σωρό βιντεοκλήσεις. Τα μικράκια μου όμως πήγαν λίγο πίσω στο θέμα τουαλέτας, είχαν μερικά νευράκια όταν γύρισα για μερικές εβδομάδες και μερικές παραπάνω απαιτήσεις.
Λογικό βέβαια, γιατί ήθελαν να αναπληρώσουν τις μέρες μακριά μου με έξτρα χρόνο κοντά μου.
Άσε που πιστεύω ότι αν έφευγα συχνότερα και είχαν συνηθίσει τη γιαγιά παραπάνω και να είναι μόνοι τους με τον μπαμπά, δεν νομίζω να είχαμε κανένα θέμα.
2. Είδα τη γλύκα και τώρα θέλω κι άλλο
Η εμπειρία να περιφέρομαι μόνη μου σε ένα ξένο αεροδρόμιο. Να πίνω ανεμπόδιστη καφέ που δεν έχει κρυώσει (ή που δεν με καίει γιατί τον πίνω αγχωμένη). Να με σερβίρουν φαγητό. Να τρώω χωρίς κάποιον πάνω μου. Να μην μου παίρνει κανείς το φαγητό από το στόμα. Και να κάνω γρήγορο sightseeing χωρίς στάση για κούνιες ή χωρίς να ελπίζω να κοιμηθούν για να δω κάτι της προκοπής στην πόλη που έχω επισκεφτεί. Είναι απίθανο συναίσθημα και θέλω να το ξαναζήσω. Έλα μου όμως που η μαμά μου δήλωσε ότι θέλει έναν χρόνο διάλειμμα τουλάχιστον και δεν έχω άλλον να μου τα κρατήσει. Και τώρα;
Πρέπει να ταξιδέψω ξανά μόνη μου όμως:
1. Γιατί μου αξίζει κι άλλο me time
Χρειάζομαι χρόνο μόνη μου. Χωρίς παιδιά. Χωρίς γονεϊκές υποχρεώσεις. Το αξίζω να φροντίζω τον εαυτό μου. Πρέπει να τρώω χωρίς άγχος. Οφείλω να βάζω τις κρέμες μου χωρίς να φοβάμαι μην τις φάει κανείς. Πρέπει να στρολάρω μόνη μου χωρίς να είμαι αγχωμένη να επιστρέψω για να τους πάρω από τον παιδικό/βάλω για ύπνο κ.λπ.
2. Επειδή δεν είμαι μόνο μαμά, είμαι και άνθρωπος
Την είχα ξεχάσει την Άννα. Είχα ξεχάσει πόσο μου αρέσουν τα αεροδρόμια. Είχα ξεχάσει πώς είναι να γεμίζεις μια βαλίτσα μόνο με δικά σου πράγματα. Είχα ξεχάσει εντελώς πώς είναι να πηγαίνεις για ποτό βράδυ με γυναικοπαρέα, το αθώο κουτσομπολιό γυναικών που δεν μιλάνε για τα παιδιά τους.
3. Γιατί με κάνει καλύτερη μαμά και…
Κάπου διάβασα ότι για να κοιμούνται καλύτερα τα παιδιά, να μην ξυπνάνε τα βράδια και να μην έρχονται στο κρεβάτι μας, χρειάζεται να “γεμίζουμε το ποτήρι τους”: να περνάνε καλά μαζί μας, να παίζουμε μαζί τους, να περνάμε μαζί ευτυχισμένες στιγμές. Αυτό φυσικά είναι αδύνατο όταν εμείς είμαστε αγχωμένοι, όταν το δικό μας ποτήρι είναι άδειο, πώς να γεμίσουμε το δικό τους. Το ταξίδι μου πριν ένα μήνα έχει κρατήσει το ποτήρι μου γεμάτο. Πέρασα καλά, ηρέμησα, βρήκα τον εαυτό μου. Και έχω να δώσω στα παιδιά μου, αγάπη, υπομονή και κέφι!
4. … καλύτερη ταξιδιώτισσα
Θυμήθηκα πώς είναι να ταξιδεύεις μόνη σου. Θυμήθηκα την τέχνη μου. Εξοικειώθηκα ξανά με τη διαδικασία και στο επόμενο ταξίδι μας δεν θα είμαι σαν χαμένη. Το ‘χω!
5. Για να μπορώ μια στο τόσο κι εγώ να φοράω ό,τι θέλω 😉
Αν κι εσείς έχετε δύο μικρά αγοράκια που κρέμονται από πάνω σας όλη την ώρα ή σκαρφαλώνουν πάνω σας, ξέρετε ότι πχ καμπαρντίνα δεν μπορείτε να φορέσετε όσο είστε μαζί. Μόνο κάποιο μπουφάν. Και γενικά, οικονομικά ρούχα, όχι τα καλά μας και όχι ευαίσθητα items.
Από την εποχή που θήλαζαν on the clock και γέμιζα την κοινή μας βαλίτσα μόνο με πουκάμισα και σουτιέν με κλιπς, μέχρι τώρα που τους κυνηγάω ή παίζουμε στα χώματα και άρα πακετάρω κολάν και φούτερ, μιλάμε για 3 χρόνια που αυτο-περιορίζομαι. Ε, μου αξίζει να φτιάξω μια βαλίτσα μόνο με ωραία κομμάτια! (Eυκαιρία να στήσω μία capsule wardrobe από το Lily Lulu Fashion, ίσως;)
6. Για να μάθουν τα παιδιά μας να συνυπάρχουν με άλλους ανθρώπους
Όπως έγραψε η φίλη Μάγδα σε αυτή τη δημοσίευση του συγκεκριμένου άρθρου στο facebook: “Δεν είμαστε μόνο γονείς, είμαστε και γυναίκες και ζευγάρι. Και τα παιδιά μας έχουν ανάγκη να βλέπουν πως ζούμε ΚΑΙ χωρίς εκείνα ώστε να γίνουν ισορροπημένοι ενήλικες. Ακριβώς επειδή αγαπάω τα παιδιά μου τα αφήνω ελεύθερα να δημιουργήσουν και σχέσεις με άλλους συγγενείς αλλά και φίλους. Και ακριβώς επειδή αγαπάω τα παιδιά μου ταξιδεύω και χωρίς εκείνα ώστε να έχω πάντα κάτι καινούργιο για να τους διηγηθώ.” και ” Ένα παιδί που δεν έχει μάθει να αντιπετωπιζει τη ζωή και χωρίς τους γονείς του είναι ένας ενήλικας που μόλις φύγει από το σπίτι θα καταρρεύσει στην πρώτη δυσκολία. Ένα παιδί πρέπει να δημιουργήσει σχέσεις και με τους παππούδες. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε στα παιδιά μας από το να τα αφήσουμε ελεύθερα να γνωρίσουν τον κόσμο και τους άλλους, όπως έκαναν οι παππούδες μας.”
Εσείς έχετε ταξιδέψει χωρίς τα παιδιά; Πώς ήταν;
* To άρθρο περιλαμβάνει links – ads.
Kathy by anthomeli
Νομίζω πως δεν είναι υπάρχει πρέπει ή δεν πρέπει. Αυτό που χρειάζεται ει αι ισορροπία! Ναι, θα υπάρξουν τα οικογένεια ταξίδια αλλά και τα couple ταξιδια γιατί το χρειαζόμαστε και ως ζευγάρι. Από την λητο ταξίδι με τα παιδιά σε μεγαλύτερη ηλικία οπωεειαι τα δικά μου πίστεψε με είναι πολύ πιο ευχαριστώ απ ότι όταν είναι μικρα! Λίγη υπομονή και θα τα απολαύσεις ακόμα περισσότερο στι μέλλον!!
dreamista
Ω, πίστεψέ με, πρέπει! Πρέπει να το θυμίζω στον εαυτό μου ότι πρέπει να έχω ελεύθερο χρόνο για μένα, αλλιώς περνάνε βδομάδες που δεν έχω βγει απ’ το σπίτι! Δεν είναι καθόλου εύκολο με δίδυμα 😉
Πες μου όμως, ποια είναι αυτή η ηλικία που γίνονται τα ταξίδια λιτά;