Ο δεύτερός μου αγώνας μετά τον Spetses Mini Marathon τον Οκτώβρη! Γιατί είναι ωφαίες οι προπονήσεις μες στη βδομάδα, αλλά είναι ακόμα καλύτερες όταν έχεις έναν στόχο. Ως δρομέας της πρώτης καραντίνας, εγώ τον στερήθηκα αυτό τον στόχο. Αγώνες δεν γίνονταν όταν ξεκίνησα να τρέχω και ξεκίνησαν τώρα πάλι. Και είπα να ξεθαρρέψω, να πάρω μέρος σε αυτούς τους δύο αγώνες 10 χιλιομέτρων, να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου.

Διαβάστε περισσότερα:

Πότε προλαβαίνω να τρέχω

Γιατί τρέχω όταν ταξιδεύουμε

Τι έμαθα μετά από έναν χρόνο δρομέας

Η εμπειρία μου στον Spetses Mini Marathon

Πώς είναι να τρέχεις στο κέντρο της Αθήνας;

Για μένα που την έχω ζήσει ως φοιτήτρια, που την έχω ζήσει στα βράδια της και στις μέρες της, σε κάθε εποχή και με κάθε καιρό, πεζή, με μηχανή, ποδήλατο, μετρό, λεωφορείο, αμάξι… Η εμπειρία να τρέχω στους δρόμους του κέντρου της νύχτα, ήταν μοναδική! Καταρχάς, ήξερα κάθε στροφή, κάθε ανηφόρα, κάθε στενό. Επίσης, είχα κάτι να θυμάμαι όπου κι αν κοιτούσα: το Πανεπιστήμιο όπου έγινε η ορκωμοσία μου. Τη Νομική που πηγαίναμε για καφέ. Το Κολωνάκι που πηγαίναμε για ποτό και τη στάση του λεωφορείου που περίμενα να πάω σπίτι μου. Και φυσικά, η θέα. Αχ, η θέα της Ακρόπολης στην έναρξη, του Συντάγματος στα πρώτα μέτρα, της Ακαδημίας και του Μεγάρου Μουσικής, των Μεγάρων στη Ρηγίλλης… Και φυσικά, στην κατηφόρα της Ρηγίλλης, τα τελευταία 200 μέτρα, όπου βλέπεις από μακριά τον Λόφο και αριστερά του τις φωταγωγημένες κερκίδες του Καλλιμάρμαρου, αυτό είναι μοναδικό!
Το καλύτερο; Το κέντρο της Αθήνας χωρίς κόσμο και χωρίς αυτοκίνητα είναι μοναδική εμπειρία. Στην Ακαδημίας, το μόνο που ακουγόταν ήταν τα ποδοβολητά του κόσμου – και ήταν ήσυχα, πολύ ήσυχα. Kαι αυτό είναι που μου άρεσε περισσότερο από όλα!

Τι έμαθα μετά τον δεύτερο αγώνα μου;

Η αποθεραπεία ήταν πολύ μικρότερη αυτή τη φορά. Δεν κουράστηκα όσο στον πρώτο μου αγώνα, δεν αισθάνομαι ότι έχω ανάγκη μόνο υδατάνθρακες και καθισιό. Λιγότερες από 48 ώρες μετά τον τερματισμό, έκανα 30 λεπτά restorative yoga (no standing poses, φυσικά). Και επανήλθα στη διατροφή μου άμεσα.
 

Πώς τα πήγα;

Τα δίδυμα με ρωτάνε αν κέρδισα, κάθε φορά, ακόμα κι αν απλά πάω για ένα 20λεπτο στην πισίνα. Πάντα τους λέω “ναι”, γιατί κερδίζω τον προηγούμενο εαυτό μου ή απλά γιατί κέρδισα τη μάχη με την κουρασμένη Άννα που βαριέται και θέλει να αράξει σε ένα νυχάδικο αντί να πάει για προπόνηση. Προφανώς δεν κέρδισα τον αγώνα, ήταν ο 2ος που τρέχω και τρέχω μόλις 19 μήνες. Βγήκα όμως 19η από τις 110 συμμετέχουσες τις ηλικιακής μου κατηγορίας – και μου κάνει ειλικρινά εντύπωση!
 

Συμβουλές για εσένα που σκέφτεσαι να πάρεις μέρος σε αγώνα

Να το κάνεις. Να βρεις μια πόλη που σου αρέσει, μια χιλιομετρική απόσταση που αντέχεις, να κλείσεις εισιτήρια και μια άνετη οικογενειακή διαμονή και να πας. Τα αγόρια μου ήρθαν στο κέντρο. Με χαιρέτησαν πριν ξεκινήσω, με αγκάλιασαν όταν τερμάτισα. Το συναίσθημα, τι να σας πω, σας το προτείνω! Να το ζήσετε!
Μην πιέσετε όμως τους εαυτούς σας. Ο Μαραθώνιος δρόμος είναι μια απαιτητική διαδρομή, τα χιλιόμετρα είναι πολλά. Η προπόνηση είναι χρονοβόρα και έχει πολλές θυσίες. Τα 10 χιλιόμετρα που τρέχω εγώ είναι ένας πολύ ωραίος αγώνας. Η προπόνηση δεν έχει πολλά χιλιόμετρα (24-26 περίπου την εβδομάδα). Και άρα είναι εφικτό ακόμα και για μια εργαζόμενη μαμά.

Στα επόμενα!