Όταν πήγαμε στο Μεξικό, ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Και τα όνειρά μου εγώ τα μελετάω καλά. “Θα πάμε στο Μεξικό” είπα “που, πέρα από τις πυραμίδες και τις παραλίες τις ωραίες, έχει και πολυαγαπημένη κουζίνα. Και μαργαρίτες!”
Κάπως έτσι, φτάσαμε στο Cancun ένα ωραίο ζεστό μεσημεράκι του Δεκέμβρη. Με τα πεδιλάκια μας και τα κοντομάνικά μας, το σοκ της ζέστης και κάμποσο jet lag, μπήκαμε στο super deluxe λεωφορείο για Playa del Carmen. Εκεί, περιμένοντας το ferry για το νησάκι του Cozumel απέναντι, δροσιστήκαμε για πρώτη φορά, the mexican way: σε ένα bar με έντονο μεξικάνικο χρώμα, πάνω στην πλατεία όπου παίζουν τα παιδάκια, με μπίρες Carib (που εμφιαλώνονται στην πόλη αυτή), nachos, guacamole, salsas και 3 mariachi να μας κάνουν καντάδα με χαρούμενα μεξικάνικα τραγούδια!
Με τις μπίρες ή τα ποτά, φέρνουν πάντα nachos με salsa ή pico de gallo στο Yucatan. Έτσι, για να μην ξεχνάμε πού βρισκόμαστε!
Το ferry ήρθε και μας ταξίδεψε στο Cozumel, όπου απολαύσαμε τις πρώτες μας (από πολλές…) μαργαρίτες! Πήγαμε στο Pancho’s backyard, το οποίο προτείνει το Trip Advisor, και έτυχε να είναι κοντά στο ξενοδοχείο μας. Όσο πιο κοντά είσαι στο (αμερικανόπληκτο) Cancun, τόσο πιο μεγάλες είναι οι μαργαρίτες:
Η επόμενη μέρα, είχε βαρκάδα και snorkeling στο Mesoamerican Reef, που ήταν μια υπέροχη εμπειρία από μόνη της. Έλα μου όμως που ο Mexican dude-δύτης στο καραβάκι ήτανε μερακλής και μας ετοίμασε επί τόπου guacamole με φρέσκα avocados που έκοψε πάνω στο καράβι, δροσιστικά limes, φρέσκο αρωματικό κόλιανδρο και κύμινο; Αυτό μαζί με nachos και κάμποσες Carib ήταν το πιο εξωτικό μεσημεριανό που έχω απολαύσει!
Το βράδυ, μετά από τόσα nachos, θέλαμε κρεατικά. Οι ντόπιοι μάς πρότειναν ένα βραζιλιάνικο εστιατόριο πάνω στο λιμάνι, στο οποίο καταβρόχθισα την πιο νόστιμη picana steak, μαζί με μια αξέχαστη gravy, φανταστικό ψωμάκι και, φυσικά, τεράστιες μαργαρίτες!
Το συμπέρασμα; Εκεί, τα κρέατα είναι αλλιώς, άρα το βραζιλιάνικο ίσως να το γεύτηκα μια στάλα πιο “βραζιλιάνικο” απ’ ό,τι στο Maracana Grill στην Καλλιθέα (εξαιρετικό. Να πάτε) ή στον Κίτρινο Σκίουρο στα Ιλίσια (τέλειος χώρος, πολύ exotic γεύσεις).
Φεύγοντας από το Cozumel, συνεχίσαμε το ταξίδι μας στη Riviera Maya, στο Akumal συγκεκριμένα. Πιο offbeat από την πολύβουη (μεν, εξωτικότατη δε) Playa del Carmen, στο Akumal αρχίσαμε να νιώθουμε το πιο αυθεντικό Μεξικό. Οι μέρες εκεί περνάνε στην παραλία, με αραλίκι στη λευκή αμμουδιά κάτω από τους φοίνικες, κολύμπι με χελώνες και σαλάχια στα καταγάλανα νερά και margaritas με μεξικάνικες λιχουδιές στο εστιατόριο! Nαι, εκεί με την πλαστική καρέκλα:
Κρεατικά, θαλασσινά, nachos και λοιπά, έδιναν και έπαιρναν. Δοκιμάσαμε όσα περισσότερα “tacos με…” μπορούσαμε, όσες περισσότερες γεύσεις μαργαρίτας υπήρχαν, και κάθε φορά με τεράστια χαμόγελα και πολλή πολλή όρεξη!
Όλα αυτά, παρότι συνηθισμένα εκεί και αρκετά mainstream, δεν τα έχω δει σε κανένα μεξικάνικο στην Ευρώπη. Ακόμα και το guacamole, αλλιώς το σερβίρουνε.
Η πιο αληθινή εμπειρία μεξικάνικου φαγητού όμως ήρθε στην ενδοχώρα.
Στο Coba, πριν πάμε να εξερευνήσουμε τον αρχαιολογικό χώρο (είναι τόσο μεγάλος που θέλει ποδήλατο), καθίσαμε σε μια ταβέρνα στην άκρη του δρόμου. Μας σερβίρανε σε πλαστικά πιάτα, απίστευτο σπιτικό φαγητό, πεντανόστιμο και φρεσκότατο κρέας, με ρύζι, πιτούλες και μαύρα φασόλια! Φυσικά, πριν από αυτό απολαύσαμε nachos με καυτερή salsa!
Και όταν πια πήγαμε στο Valladolid, στο κέντρο σχεδόν του Yucatan, μακριά από τη θάλασσα και τους τουρίστες, εκεί είχαμε πολλές ευχάριστες εκπλήξεις. Στην περιοχή αυτή (όπου θα πας για να επισκεφτείς το Chitzen Itza), το τοπικό πιάτο είναι χοιρινό που ψήνεται πολλές ώρες κάτω από τη γη μέσα σε μπανανόφυλλα (barbacoa) και σερβίρεται με salsa, μαύρα φασόλια και λαχανικά. Κάτι ανάλογο έχω βρει στην Αθήνα μόνο στο Ancho Mexican Grill στο Χαλάνδρι, που είναι street food.
Επίσης, στο Valladolid, φάγαμε από τον δρόμο (και δεν πάθαμε απολύτως τίποτα), μια γλυκιά πίτα με ινδοκάρυδο και πορτοκάλι, σαν ρεβανί, από ένα παιδί που τις πουλούσε σε πλαστική σακούλα. Όχι απλά δεν μας πείραξε, ήταν και πεντανόστιμη!
Στην ίδια πόλη, ανακαλύψαμε και ένα γυράδικο, όπου ο γύρος ήταν κατακόκκινος με ένα τοπικό γλυκό μπαχαρικό. Σερβίρεται απλά, πάνω σε ένα μικρό taco, με μια πιτσιλιά lime, που τα νοστιμεύει όλα!
Μέναμε στο καλύτερο ξενοδοχείο (Meson del Marques), στη σουίτα του (τόσο φτηνά…) – που στο ισόγειο έχει μια πανέμορφη hacienda, όπου σερβίρεται το φρεσκότατο πρωινό (ranchero eggs, τοπικά φρούτα, mayan cocoa κ.λπ.) Η ίδια hacienda το βράδυ μεταμορφώνεται στο καλύτερο εστιατόριο της πόλης. Εκεί απολαύσαμε το barbacoa, αλλά και ένα κοτόπουλο με coconut sauce, που ετοίμασε ο chef μπροστά μου!
Το ίδιο το Valladolid έχει και τα μοναδικά δύο “μουσεία” στα οποία πήγαμε όσο ήμαστε στο Μεξικό: το μουσείο Τεκίλας και το μουσείο Κακάο. Και τα δύο προϊόντα του Μεξικό. Μάθαμε πώς παρασκευάζονται και, φυσικά, δοκιμάσαμε! Ναι, σφηνάκια. Και μετά, hot cocoa!
Ο δρόμος μετά μας οδήγησε πίσω στο Cancun, όπου πήραμε το ferry για το Isla Mujeres. Μείναμε σε ένα beach hotel πάνω στην Playa Norte (την πιο όμορφη παραλία του νησιού), το Na Balam, το οποίο είχε ένα ξύλινο beach bar με υπέροχες μαργαρίτες, ένα τεράστιο ακριβό εστιατόριο και ένα ξύλινο πιο καθημερινό εστιατόριο, όλα στην αμμουδιά. Εκεί, απολαύσαμε, για πρώτη φορά στο Μεξικό, πιάτα που ξέραμε και αγαπάμε από την Ελλάδα: nachos με λιωμένο τυρί, pico de gallo, φασόλια κ.λπ. (στο Santa Fe στο Χαλάνδρι το κάνουν εξίσου υπέροχο), fajitas με κοτόπουλο (εξαιρετικό, πιο καλό από ό,τι στο El Taco Bueno στο Χαλάνδρι, αν και εκεί μ’ αρέσουν πολύ), και burritos!
Ε, και μιας και εκεί ήμασταν πια τόσο κοντά στο Cancun, οι μαργαρίτες σερβίρονταν βασικά στο γνωστό ποτήρι!
Το καλύτερο όμως γεύμα στο Isla Mujeres δεν το κάναμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Ούτε στον δρόμο με τα μπαράκια και τα φαγάδικα. Το καλύτερο φαγητό στο νησάκι αυτό το απολαύσαμε σε μια απλή αλάνα με καντίνες, ήταν street food και σερβιρισμένο σε χάρτινα πιάτα: απλές πίτες tacos με chorizo, avocado και αγάπη! Τόσο απλό, που δεν μου γέμισε το μάτι για φωτογραφία, τόσο νόστιμο που το έφαγα αμέσως, και τόσο υπέροχο που θα έπαιρνα 3 αεροπλάνα, 1 taxi, 1 ferry και τα πόδια μου για να το ξαναγευτώ!