Ο δρόμος για το Μεξικό δεν ήταν καθόλου μικρός. Φύγαμε από το Ελευθέριος Βενιζέλος με προορισμό το αεροδρόμιο του Μονάχου. Η θέα των Άλπεων από το International flights terminal μας έκοψε την ανάσα, τόσο που έναν χρόνο μετά ήταν ο τελικός μας προορισμός για ένα road trip φανταστικό. Η πτήση από το Μόναχο μας πήγε στην Washington DC. Φτάσαμε γύρω στις 13:00, περάσαμε από το πολύ μακρύ τελωνείο, καταλήξαμε στο ξενοδοχείο μας στις 16:00 και η πτήση για Cancun ήταν το επόμενο πρωί στις 10:00. Είχαμε λοιπόν ένα απογευματο-βράδυ στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ!

Πήραμε άμεσα το λεωφορείο από το Dulles International Airport στην Πολιτεία Maryland και φτάσαμε σε 30 περίπου λεπτά στο κέντρο της Washington στην District of Columbia. Δεν είχαμε πολύ χρόνο, είχε στο μεταξύ σκοτεινιάσει και ήμασταν σύντομοι, γρήγοροι και αμείλικτοι. Όταν χρειάστηκε δλδ, πήραμε και ταξί για να φτάσουμε κάπου άμεσα, κάτι που δεν συνηθίζουμε, μιας και στα ταξίδια μας πάντα περπατάμε πολύ, για να ρουφήξουμε όσο πιο πολύ από το ξένο μέρος μπορούμε.

Πρώτη στάση, το Καπιτώλιο. Το είδαμε από μακρυά να δεσπόζει πάνω σε μια πολύβουη λεωφόρο, στον δρόμο μας για τον Λευκό Οίκο. Μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες μπροστά στο τότε σπίτι του Obama, συνεχίσαμε την περιήγηση σε κάποια από τα σημαντικά μνημεία της πόλης, που δεν είναι και λίγα.

Περπατήσαμε λοιπόν μέχρι το Lincoln Memorial. Μπορεί να φαίνεται κοντά, δεν είναι όμως. Περάσαμε από μια χριστουγεννιάτικη αγορά, παρατηρήσαμε τους ανθρώπους γύρω μας, από όλες τις Πολιτείες επισκέπτες της ιστορικής τους πρωτεύουσας.

Στο Lincoln Memorial, θαυμάσαμε το μεγαλειώδες άγαλμα του προέδρου που κατήργησε τη δουλεία και είδαμε τη θέα που έχει από εκεί ψηλά: το συντριβάνι, με τα δέντρα κατά μήκος και το Washington Monument (τον οβελίτσκο) στην άλλη άκρη της πισίνας. Ο απόλυτος σεβασμός στον τουριστικό αυτό χώρο φάνηκε από την έλλειψη πλανόδιων και μικροπωλητών, αλλά και από τους Αμερικάνους τουρίστες, που φάνηκαν να κοιτάνε τον πρόεδρο με κομμένη την ανάσα, διαβάζοντας με θαυμασμό το κείμενο στο κάθισμά του.

Στη συνέχεια, πήραμε ταξί για να πάμε στο diner Tune-Inn, το οποίο είχα βάλει στο μάτι ήδη από την Αθήνα, μιας και ήταν σούπερ προτεινόμενο στο Trip Advisor. Δεν πέσαμε έξω. Η διακόσμηση ήταν βαριά, με είδη αλιείας, σκούρο ξύλο και μεγάλα τραπέζια και καναπέδες δερμάτινους. Οι παρέες minded their own business, η μουσική ήταν χαμηλά και στην τηλεόραση έπαιζε baseball. I can’t believe I’m here. Οι μπύρες αμερικάνικες και τα hamburgers, patties και french fries αξέχαστα.

Γυρνώντας στο ξενοδοχείο, το λεωφορείο αποφάσισε να μην έρθει. Αφού περιμέναμε 40 λεπτά με τους African-Americans εργάτες του αεροδρομίου που είχαν αγχωθεί που θα καθυστερούσαν στη βάρδιά τους, πήραμε ταξί, περάσαμε από το Πεντάγωνο και κάπου εκεί τα μάτια μου έκλεισαν από το jet lag…

Tην επόμενη μέρα το πρωί, φτάσαμε μέσα σε 5 λεπτά με το shuttle στο αεροδρόμιο και πήραμε το αεροπλάνο για Cancun!